Krzczonowski Park Krajobrazowy
| Rok utworzenia | 1990 |
|---|---|
| Powierzchnia | 12421,00 ha |
| Otulina | 13854,00 ha |
| Położenie | Wyżyna Lubelska / Wyniosłość Giełczewska |
| Jednostka odpowiedzialna | Ośrodek w Lubartowie |
Zespoły kościelne i kościoły
ZESPÓŁ KOŚCIOŁA PARAFIALNEGO P.W. WNIEBOWZIĘCIA NMP W KRZCZONOWIE
Zespół pochodzi z poł. XVII w. W jego skład wchodzi: późnobarokowy kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (1633–1653), kaplica przedpogrzebowa z neogotycką dzwonnicą (XIX–XX w.), brama z murem okalającym (XIX–XX w.), kryte schody (1880 r.), kaplica z polnych kamieni (XIX–XX w.), a także drewniany krzyż oraz budynek plebanii. Jest usytuowany na niewielkim wzniesieniu pomiędzy ul. Leśną a doliną rzeki Bełzy. Budynek kościoła posiada jednonawową konstrukcję z węższym i niższym prezbiterium zamkniętym 5-bocznie (zbliżonym do półkola). Po bokach prezbiterium na rzucie kwadratu od północy znajduje się skarbiec, od południa zakrystia, a od zachodu kruchta na planie kwadratu. Wnętrze świątyni stanowi jednoprzestrzenna nawa główna otwarta łukiem tęczowym do prezbiterium niższego od nawy i nakryta płaskim stropem. W jego zachodniej części znajduje się chór muzyczny wsparty na dwóch toskańskich kolumnach. Lewą nawę zdobi obraz Matki Bożej oraz obraz św. Barbary. Po prawej stronie natomiast jest usytuowany ołtarz z obrazami Przemienienia Pańskiego, Matki Bożej z Dzieciątkiem i św. Franciszkiem z Asyżu. Kościół posiada również wykonane w stylistyce Młodej Polski witraże figuratywne osadzone w oknach prezbiterium.
ZESPÓŁ KOŚCIELNY W CZĘSTOBOROWICACH
Zespół kościoła parafialnego pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Częstoborowicach. Pierwszy kościół drewniany pochodził z 1324 r., następny, także drewniany, wybudowano w latach 20. XV w. Został zniszczony w 2 poł. XVII w. Obecna forma kościoła powstała w latach 1670–1678 z fundacji rodziny Cieszkowskich. Kościół został zniszczony przez pożar w 1785 r. Po odbudowie zmieniono nieznacznie jego wcześniejszą formę przez przedłużenie nawy i dobudowę zakrystii. W latach 1879–1895 dokonano kolejnej przebudowy i przedłużono prezbiterium oraz zakrystię, dobudowano także skarbiec i „babiniec”. Budynek jest murowany z białego kamienia, otynkowany, jednonawowy w stylu barokowym. Cmentarz przykościelny otoczony murem z 4 kapliczkami. Również w murze znajduje się dzwonnica z bramą i kryte schody.
KOŚCIÓŁ PW. NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA W PILASZKOWICACH
Pierwotnie postawiony w Lublinie w dzielnicy „Dziesiąta”, budowanej w zamyśle jako miasto-ogród w latach 1933-1934 według projektu lubelskiego architekta Tadeusza Witkowskiego. Do Pilaszkowic przeniesiony w latach 1985–1989. W XVII w. Jakub Sobieski ówczesny właściciel Pilaszkowic, zobligował w testamencie swoich synów: Marka i Jana – późniejszego króla polskiego, do budowy kościoła w Pilaszkowicach. Jan Sobieski nie zdecydował się jednak na ufundowanie kościoła, polecił natomiast rozebrać ze względu na brak wyznawców cerkwię prawosławną, która znajdowała się w miejscu do dzisiaj zwanym Popowem. Testament Jakuba Sobieskiego został symbolicznie wypełniony dopiero w 1985 r., kiedy to z ul. Kunickiego w Lublinie przeniesiono do Pilaszkowic drewniany, neogotycki kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Świątyni nadano nowy wystrój wnętrza, a w latach 2002–2005 całość poddano gruntownej renowacji. Kościół wpisany jest do rejestru zabytków (A/887).
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY P.W. ŚW. STANISŁAWA BISKUPA W SOBIESKIEJ WOLI PIERWSZEJ
Jest to budynek drewniany wybudowany w 1958 r. przez miejscowych majstrów, aktualnie nieużytkowany. Znajduje się w otulinie Krzczonowskiego Parku Krajobrazowego.
KOŚCIÓŁ PW. NARODZENIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W WYGNANOWICACH
Murowany budynek wybudowany w latach 1947-1948 według projektu architekta Tadeusza Witkowskiego. Na kościół częściowo wykorzystano dawny budynek podworski przebudowany przez parafian. Kościół jest 3-nawowy, neoklasycystyczny, przy prezbiterium znajduje się zakrystia, na frontonie dwie duże, kwadratowe wieże, a nad nawą mała wieżyczka na sygnaturkę.