Przeskocz do treści Przeskocz do menu

Sobiborski Park Krajobrazowy

Rok utworzenia 1983
Powierzchnia 10000,00 ha
Otulina 9500 ha
Położenie Polesie Zachodnie / Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie, Dolina Środkowego Bugu; Polesie Wołyńskie / Pagóry Chełmskie
Jednostka odpowiedzialna Oddział Zamiejscowy w Chełmie

O parku

Park powołano dla ochrony lasów z torfowiskami i śródleśnymi jeziorami położonymi we wschodniej części Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego. Najcenniejsze fragmenty chronione są w postaci aż sześciu rezerwatów przyrody.

Położenie administracyjne (powiat/gminy): Powiat włodawski / Hańsk (wiejska), Włodawa (wiejska), Wola Uhruska (wiejska)

Rozporządzenie nr 33 Wojewody Lubelskiego z dnia 10 czerwca 2003 r. w sprawie Sobiborskiego Parku Krajobrazowego

Rozporządzenie Nr 37 Wojewody Lubelskiego z dnia 26 lipca 2004 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie Sobiborskiego Parku Krajobrazowego

Ukształtowanie powierzchni Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego ma wybitnie równinny charakter. Decydujący wpływ na obecne ukształtowanie powierzchni miało zlodowacenie środkowopolskie. Pozostawiło ono po sobie specyficzne typy osadów. Na dużych powierzchniach występują utwory akumulacji jeziorzyskowo-rzecznej, piaski wodnolodowcowe oraz piaski eoliczne, które tworzą wyraźne pagórki lub wały wydmowe. Ukształtowanie powierzchni oraz podłoże w postaci polodowcowych osadów spowodowały wykształcenie się specyficznych gleb. Tereny wierzchowinowe pokrywają różnego rodzaju gleby bielicowe o małej przydatności rolniczej, obniżenia natomiast zajmują gleby torfowe.

Płaski teren oraz obfita roślinność znacznie redukuje powierzchniowy ruch wody, co powoduje lokalne zabagnienia terenu. Sobiborski Park Krajobrazowy leży w dorzeczu Bugu. Sieć rzeczna na tym terenie jest bardzo uboga. Park odwadniany jest przez niewielką rzeczkę Tarasienkę oraz system rowów melioracyjnych. Tereny sąsiadujące z Parkiem rozcina rzeka Włodawka, Krzemianka i Bug. Na terenie Parku i otuliny zlokalizowano również 5 źródeł, które cechuje stosunkowo niewielka wydajność.

Charakterystycznym elementem Parku jest występowanie siedmiu śródleśnych jezior, których tylko niewielkie fragmenty brzegów są dostępne. Jeziora te mają różną genezę, morfometrię i charakterystykę limnologiczną. Największe z nich jest Wspólne, które podobnie jak Koseniec, Perespa i Płotycze ma wody o charakterze eutroficznym. Jezioro Brudzieniec i Brudno posiada wody eutroficzno-dystroficzne, zaś Orchowe dystroficzne. Cechą charakterystyczną tych jezior jest niedostępność ich brzegów spowodowana przez otaczające je bagna i torfowiska śródleśne. Niedostępność brzegów oraz sąsiedztwo bagien spowodowało, że nigdy do końca nie zostały zagospodarowane i zachowały wybitne walory przyrodnicze.