O parku

Park utworzono dla ochrony lessowego krajobrazu części Płaskowyżu Nałęczowskiego, doliny Wisły oraz zachowania stanowisk roślinności stepowej i miejsc lęgowych ptaków.

Położenie administracyjne (powiat/gminy): Powiat puławski / Puławy (miejska), Puławy (wiejska), Kazimierz Dolny (miejsko-wiejska), Nałęczów (miejsko-wiejska), Końskowola (wiejska), Wąwolnica (wiejska), Janowiec (wiejska); Powiat opolski / Wilków (wiejska), Karczmiska (wiejska)

UCHWAŁA NR XXIX/407/2017 SEJMIKU WOJEWÓDZTWA LUBELSKIEGO z dnia 28 kwietnia 2017 r. w sprawie Kazimierskiego Parku Krajobrazowego

Plan ochrony Kazimierskiego Parku Krajobrazowego:

Uchwała nr XXXII/488/2021 Sejmiku Województwa Lubelskiego z dnia 20 grudnia 2021 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla Kazimierskiego Parku Krajobrazowego (Dz. Urz. Woj. Lub. z 2022 r., poz. 77

Kazimierski Park Krajobrazowy jest najstarszym parkiem krajobrazowym w województwie lubelskim. Został utworzony w 1979 roku dla ochrony wyjątkowych walorów przyrodniczych, kulturowych i krajobrazowych okolic Kazimierza, Nałęczowa i Puław. Utworzenie parku krajobrazowego stało się ukoronowaniem wieloletnich starań naukowców i krajoznawców.

Niezwykle interesująca jest budowa geologiczna Parku. Jego podłoże tworzą skały wapienne powstałe w ciepłym, płytkim morzu, w okresie kredy. Obumarłe zwierzęta morskie, opadające na dno, ulegały przeobrażeniom. Ślady życia z tego okresu znajdujemy do dziś w kamieniołomach na terenie Parku, w postaci zachowanych fragmentów organizmów lub ich odcinków. Na krajobraz Parku miały również wpływ zlodowacenia, a przede wszystkim przyniesione przez wiatr wielkie ilości pyłu lessowego, który miejscami tworzy ponad 30-metrowej grubości pokrywę. Wyjątkowo podatne na rozmywanie wyniosłości lessowe rozcięte zostały przez niezliczoną ilość wąwozów.

Na obszarze Płaskowyżu Nałęczowskiego, czyli w lessowej i pozbawionej większych kompleksów leśnych części Parku, proces przemiany krajobrazu trwa nadal i stanowi jedną z jego najbardziej charakterystycznych cech. Sieć wąwozów osiągnęła w zachodniej części płaskowyżu rekordową gęstość 11 km/km2. Najbardziej atrakcyjnymi formami erozji są głębokie, stromościenne jary oraz formy antropogeniczne - głębocznice, które powstały poprzez stopniowe pogłębianie się dróg gruntowych. Rzeźba Równiny Bełżyckiej jest znacznie bardziej monotonna, a krajobraz ożywiają jedynie wydmy piaszczyste, często porośnięte drzewostanami sosnowymi. Najbardziej wyróżniającym się elementem krajobrazu jest stroma krawędź o tektonicznym pochodzeniu o wysokości ponad 90 m. Roztaczają się z niej rozległe widoki na zupełnie płaską Kotlinę Chodelską. Szczególne walory krajobrazowe posiada Małopolski Przełom Wisły. Na linii Podgórz – Janowiec dolina Wisły zwęża się do stromościennego „kanionu” o szerokości niewiele ponad 1 km. Prawe lessowe zbocze doliny wznosi się do 90 metrów nad poziom rzeki, lewe pozbawione lessu jest niższe, ale równie strome. Wisła na tym odcinku zachowała cechy dużej, dzikiej rzeki.