Przeskocz do treści Przeskocz do menu

Kazimierski Park Krajobrazowy

Rok utworzenia 1979
Powierzchnia 14974,14 ha
Otulina 24643,76 ha
Położenie Wyżyna Lubelska / Płaskowyż Nałęczowski, Równina Bełżycka, Małopolski Przełom Wisły; Wzniesienia Południowomazowieckie / Równina Radomska; Nizina Południowopodlaska / Wysoczyzna Lubartowska
Jednostka odpowiedzialna Oddział Zamiejscowy w Lubartowie

Flora

Ze względu na dosyć duże urozmaicenie terenu w Kazimierskim Parku Krajobrazowym występuje zróżnicowana roślinność: wodna, szuwarowa, torfowiskowa, łąkowa, leśna, murawowa i synantropijna. Główne walory florystyczne Parku związane są z ciepłolubną roślinnością wapiennych oraz lessowych zboczy w dolinie Wisły i Bystrej, wchodzących w skład muraw kserotermicznych. Możemy tutaj spotkać wiele rzadkich i chronionych roślin m.in.: wisienkę karłowatą, wiciokrzew przewiercień, powojnik pnący, ligustr pospolity, wawrzynek wilczełyko, aster gawędka, obuwik pospolity, zawilec wielkokwiatowy, miłek wiosenny, ostnica włosowata, goryczka krzyżowa, wężymord stepowy, len złocisty, oman wąskolistny, kosaciec bezlistny.

Murawy kserotermiczne to doskonałe siedlisko dla wielu owadów. Motyl – modraszek orion oraz dwa gatunki pluskwiaków to stwierdzone tutaj endemity żyjące jedynie w okolicach Kazimierza. Z kolei dzika dolina Wisły, a przede wszystkim piaszczyste łachy i wyspy to wymarzone siedliska lęgowe dla ptaków.

W lessowej części Parku brak jest większych kompleksów leśnych. Lasy, a właściwie duże zadrzewienia powierzchniowe, tworzą tu wielogatunkowe, różnowiekowe drzewostany liściaste. Większe powierzchnie leśne występują na Równinie Bełżyckiej i Równinie Radomskiej. Ze względu na uboższe siedliska są to głównie bory sosnowe z domieszką gatunków liściastych. Bardzo żyzna Kotlina Chodelska jest niemal całkowicie pozbawiona lasów.

Z powodu obwałowania Wisły i ekspansji rolnictwa zanikły powszechne niegdyś lasy łęgowe. Ostatni fragment łęgu, który ocalał w rejonie Puław, otoczony został ochroną rezerwatową. Jednak i on utracił swoje pierwotne cechy ulegając procesowi grądowienia związanego z osuszaniem siedliska.