Symbolem tegorocznego ptakoliczenia była uszatka (Asio otus),która jest lęgowa na terenie naszego kraju, na tle innych sów jest ptakiem średniej wielkości. Polska nazwa gatunkowa uszatki wiąże się z obecnością pęczków piór na głowie – w chwilach zagrożenia i ekscytacji stawianych niczym „uszy” – które oczywiście ze zmysłem słuchu nie mają nic wspólnego. Obfite upierzenie wizualnie znacznie dodaje jej „objętości”, ale przy bliższym kontakcie okazuje się, że ma ona ciało zbliżone rozmiarami do gołębia. Jest upierzona w tonacji brązów, żółci, z ciemniejszą ornamentacją na powierzchni piór. Miękka struktura piór, piłkowane krawędzie lotek oraz gęste, delikatne pióra puchowe sprawiają, że lot sów jest bezgłośny.Uszatki preferują obszary rolnicze, zamieszkują także skraje lasów graniczące z łąkami czy nieużytkami oraz większe, śródleśne polany. Zimą uszatki zbierają się w mniejsze lub większe grupy i wspólnie spędzają najtrudniejszą porę roku na wybranych stanowiskach z bogatą bazą pokarmową – nierzadko tych samych przez wiele lat. Na przełomie lutego i marca, sowy zaczynają pohukiwać będąc jeszcze na zimowiskach. Następnie sparowane już uszatki zajmują gniazda na sezon lęgowy. Opisywany gatunek sowy wykazuje specjalizację pokarmową do nornikowatych, zwłaszcza nornika zwyczajnego. Wiąże się to ze strategią łowiecką – uszatka poszukuje pokarmu na terenach otwartych, preferuje ofiary, które łatwo zlokalizować i pochwycić z powierzchni. Z kolei pokarm z sezonu lęgowego zawiera większy udział owadów. Żołądek wszystkich sów nie jest przystosowany do trawienia kości ani sierści ofiar, które po posiłku są zwracane dziobem w formie wypluwki zbitej z resztek. Takie niestrawione pozostałości z upolowanych ofiar są świetnym materiałem umożliwiającym dokładną identyfikację zwierząt po kościach, nawet do gatunku.Do działań ochronnych, które warto podejmować dla uszatek należą: ochrona zadrzewień śródpolnych oraz promocja ekologicznego rolnictwa, które nie prowadzi do kumulowania środków ochrony roślin w spożywających je gryzoniach – głównym pokarmie opisywanego drapieżnika.Niestety nam podczas sobotniego spaceru nie udało się zaobserwować uszatki ale zaobserwowaliśmy 379 osobników z 25 gatunków - najliczniejsze były: mazurki (84 osobniki), wróble (51 osobników) oraz trznadle (42 osobniki) a następnie: sierpówki, kawki, czyże, sroki, bogatki, kwiczoły. Z rzadszych gatunków należy wymienić myszołowa włochatego, dzięcioł białoszyjego, sikorkę ubogą i makolągwę.
Tekst i zdjęcia: Pracownicy ZLPK OZ Janów Podlaski,Uszatka, fot. Jarosław Mydlak