Puszczyk uralski w Skierbieszowskim Parku Krajobrazowym.

Jest to jedna z największych sów o rozpiętości skrzydeł do 135 cm i masie ciała dochodzącej nawet do 1300 gramów. Jest ubarwiony szaro-biało z czarnymi smugami i białymi cętkami. Końcówki lotek i sterówek są ciemne a na ogonie maluje się pięć szerokich, ciemnych, poprzecznych pasów. Pożywienie tej sowy to głównie drobne leśne gryzonie oraz niewielkie ptaki. Wyjątkowo, podczas niedostatku pożywienia podstawowego, poluje na płazy oraz duże chrząszcze.

Puszczyk uralski jest jednym z 13 gatunków sów obserwowanych w Polsce. Jest objęty ochroną gatunkową ścisłą wymagającym ochrony w postaci tworzenia specjalnych stref ochronnych dla miejsc rozrodu. Jest gatunkiem rzadkim, ocenianym na jedynie 450 – 700 par lęgowych. Występuje głównie na południu, gdzie lokalnie (Karpaty i Przedgórze) może być dość liczny. Najdalej na północ wysunięte stanowiska gniazdowe tego gatunku znajdują się na Zamojszczyźnie (w Skierbieszowskim PK) i Kielecczyźnie, jednak może rozszerzać zasięg dalej w kierunku północnym. Drugim obszarem występowania jest północno-wschodni kraniec kraju (Mazury) gdzie jednak ostatnio spotykany jest sporadycznie. Zasiedla Europę i Azję, od Norwegii, Szwecji, Finlandii i Republiki Bałtyckie przez północna Rosję i Syberię po Koreę i Japonię. Lokalnie występuje w Polsce, Republice Czeskiej, Słowacji, Słowenii, Grecji i krajach nad bałkańskich.

.

Tekst: Robert Wróblewski ZLPK OZ Chełm.

Foto Wojciech Słomiński UMWL.