Konkurs „ATRAKCJE TURYSTYCZNE PARKÓW KRAJOBRAZOWYCH ROZTOCZA” rozstrzygnięty!

Przypomnijmy, że zadaniem było wykonanie zdjęć oraz napisanie artykułu na temat wybranego miejsca na terenie parku krajobrazowego zarządzanego przez ZLPK OT Zamość, a więc: Krasnobrodzkiego, Szczebrzeszyńskiego, Puszczy Solskiej, Skierbieszowskiego lub Południoworoztoczańskiego jako miejsca atrakcyjnego pod względem turystycznym. Konkurs miał na celu nie tylko promocję parków krajobrazowych jako miejsc sprzyjających wypoczynkowi, ale przede wszystkim zachęcać turystów do poznawania i czynnego zwiedzania tych terenów.

Poniżej zwycięska praca - artykuł wraz ze zdjęciami:

REZERWAT ŚWIĘTY ROCH – MISTYCZNE DOŚWIADCZENIE NATURY

Kierując się około dwóch kilometrów na południe od Krasnobrodu, mamy szansę odkryć urokliwy zakątek, w którym natura przenika się z kulturą. Rezerwat zawdzięcza nazwę znajdującej się w nim kaplicy Św. Rocha. Według przekazów obiekt sakralny ufundowała, podczas zarazy dżumy, Maria Kazimiera d’Arquien, zwana Marysieńką. Obecna kaplica w stylu zakopiańskim została wzniesiona w 1943 r. na miejscu starej, która uległa zniszczeniu wskutek powalenia się pokaźnego buka. Wewnątrz kaplicy znajduje się źródełko, przez wielu uważane za uzdrawiające. Dolina Św. Rocha w 1863 r. była także miejscem bitwy powstańczej, stoczonej pomiędzy oddziałem Marcina „Lelewela” Borelowskiego awojskami carskimi.

Warto jednak pamiętać, że unikalna kraina to królestwo natury. Rzeźba terenu jest zróżnicowana i przez to bardzo ciekawa. Obok wzniesień występują malownicze wąwozy. Na terenie rezerwatu występuje naturalny las bukowo-jodłowy. Pośród starych, majestatycznych drzew spotkać można interesujące gatunki fauny i flory. Warto odwiedzać rezerwat regularnie iobserwować zmieniającą się w ciągu roku przyrodę.

Święty Roch jest rezerwatem, w którym człowiek może odbyć wędrówkę nie tylko pieszą, ale i metafizyczną. Swoisty klimat sprawia, że człowiek skłonny jest bardziej do zadumy imedytowania piękna przyrody. Dostojne buki i wyniosłe jodły kierują wzrok ku niebu, zaś wnętrze człowieka przepełnia potęga przyrody. Przenikająca las cisza, zagłuszana jest niekiedy przez jego mieszkańców – słychać śpiew sikor, werbel dzięciołów czy klangor żurawi unoszących się ponad koronami drzew. Człowiek zubożały przez negatywny wpływ cywilizacji może czerpać z bogactwa natury. Przyjemna woń lasu zachęca spragnionych do odkrywania tajemnic buków. Świeże i czyste powietrze wypełnia płuca. Srebrne pnie buków, nad którymi rozpięta jest mozaika liści, sycą wzrok. Niesamowite wrażenie sprawia spacer pomiędzy żywymi ścianami wąwozu. Ślady kultury – ingerencji człowieka obecne są, oprócz kościółka Św. Rocha w postaci ścieżek, wijących się między drzewami oraz prostej kapliczki, będącej wyrazem pobożności miejscowego ludu. Czy pod śnieżną pokrywą, czy pod osłoną zieleni młodych liści, czy lśniąca promieniami słońca, czy skąpana w żywej czerwieni– kraina Świętego Rocha zawsze sprawia, że człowiek ma ochotę na obcowanie znaturą. Nieprzypadkowo patronem rezerwatu jest Św. Roch, patron chroniący od zarazy i duchowy syn miłośnika przyrody – Franciszka z Asyżu. Człowiek przechadzając się przez urzekający Rezerwat Święty Roch doznaje duchowego oczyszczenia, jego serce zostaje pokrzepione, zaś miejsce na zawsze pozostaje w pamięci.

Marek Czeżyk