KONIE BIŁGORAJSKIE

Konie biłgorajskie są potomkiem dzikiego konia leśnego – tarpana – skrzyżowanego z roboczymi końmi chłopskimi a nierzadko też z bardziej szlachetnymi rasami –po przekazaniu okolicznym chłopom ze zwierzyńca Ordynacji Zamojskich między Zamościem a Biłgorajem w roku 1806 (obecnie miasto Zwierzyniec).

Wcześniej dzikie konie leśne występowały w lasach dawnego Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego i Prus.

Rezerwatowa hodowla koni biłgorajskich ma na celu utrzymanie ginącego materiału genetycznego i obejmuje najcenniejszy materiał selekcjonowany w kierunku zbliżonym do leśnych tarpanów z zachowaniem różnorodności umaszczenia wynikającej z wcześniejszych krzyżówek. Obok pierwotnego typu myszatego można oglądać konie gniade, bułane a nawet kare. Ważnym celem jest też kultywowanie i doskonalenie cennych właściwości biologicznych koni takich jak zdrowie czy płodność.

Konie biłgorajskie charakteryzują się :

- myszatym umaszczeniem z ciemną pręgą przez grzbiet

- są to konie o dobrym zdrowiu i są odporne na choroby

- charakteryzują się dobrą płodnością

- są wytrzymałe

- niewybredne

- mają możliwość kompensacji wzrostu i rozwoju (mają predyspozycje do odkładania zapasów tłuszczu, szybkiej poprawy kondycji i szybkiego wzrostu w lepszych warunkach utrzymania)

- mają łagodny charakter i spokojny temperament

Obecnie stado liczy 27 sztuk koni. Klacze przez cały rok przebywają na świeżym powietrzu w warunkach zbliżonych do naturalnych. Celem tego jest zachowanie cech ich przodków dzikich koni. Ingerencja człowieka ogranicza się do minimum. Konie troszczą się o swój byt same. Maja do dyspozycji ogrodzony teren pastwisk na skraju lasu. Przepływająca przez teren rzeczka Czartosowa jest wodopojem i miejscem kąpieli dla tabunu. Noc konie spędzają w lesie a o świcie wychodzą na pastwisko. W najtrudniejszym okresie czyli zimą dokarmia się je sianem i słomą. Jednak nawet wtedy potrafią sobie poradzić w warunkach naturalnych. Jeżeli pokrywa śniegu nie jest zbyt gruba, szukają sobie pokarmu, wygrzebując spod śniegu trawę kopytami. Wtedy nie są wybredne pokarmowo, mogą się zadowolić uschniętymi pędami roślin, liśćmi czy pokrzywami.

Mimo że są one dzikie to są przyjazne dla ludzi, chętnie podchodzą do ogrodzenia. Są wszechstronnie użytkowne – pod siodłem, w zaprzęgu , lekkich pracach leśnych i rolnych. Ich spokojny charakter sprawia że bardzo dobrze sprawdzają się w hipoterapii szczególnie u dzieci z upośledzeniem czynności ruchowych głównie na tle porażenia mózgowego.